Kraina Wielkich Jezior
Mazury to hasło, które od razu kojarzy się z latem - z rozległymi, błękitnymi przestrzeniami jezior, upstrzonymi bielą żagli, z cienistymi lasami, pełnymi zwierzyny, z przyrodą i sielskim krajobrazem, w którym nie odcisnęło się jeszcze niszczące piętno cywilizacji. To czerwieniejące "pruskim murem", ukryte w lasach leśniczówki i samotne gospodarstwa nad brzegiem jezior, przybrane w żółty kolor wzgórz obsianych rzepakiem, z bocianimi gniazdami na szczytach domostw. To cisza, spowijająca jeziora w purpurowy płaszcz zachodzącego słońca, na którego tle jawią się czarne sylwetki powracających z łowisk kormoranów. Ptaki te stały się mazurskim symbolem, w dużej mierze dzięki wciąż popularnej piosence Piotra Szczepanika.
Kraina Wielkich Jezior Mazurskich rozciąga się w linii południkowej w samym środku obszaru Pojezierza Mazurskiego. Na północy rozpoczyna ją rozgałęziona morenowa niecka kompleksu jeziora Mamry, poniżej centralnie położonego jeziora Niegocin przechodząca w rynnowe, wydłużone akweny jezior: Ryńskiego, Tałt, Mikołajskiego, Bełdan i Nidzkiego. Obok głównego szlaku wodnego północ-południe rozlewa się na wschodzie rozległa wodna przestrzeń największego polskiego jeziora - Śniardw. W okolicach Niegocina przebiega linia wododziału pomiędzy zlewnią Pregoły, do której poprzez Węgorapę odprowadzane są wody kompleksu mamrzańskiego, a zlewnią Wisły, do której przez Pisę spływają wody południowych akwenów mazurskich.
